‘Heb je dat gelezen, Arie? Ze motten ons niet meer!’ De dikke, die trouwe lezers in de vorige afleveringen reeds leerden kennen als Sjon, droeg ditmaal een blouse met geel-zwarte ruiten, dezelfde giftige kleuren als een wesp. ‘Nou ben ik… Lees verder →

‘Die Baumgart, dat schrijvertje dat we hier laatst hebben opgehokt, heeft vijfentwintig boeken van zijn tweede roman aan de bibliotheek verkocht.’ De dikke agent blikte peinzend naar buiten, naar het gewoel in de Warmoesstraat. Hij droeg weer een blouse met… Lees verder →

Kwaadheid, en negatieve emoties in het algemeen; daar maak je je niet populair mee. Maar zonder negativiteit geen roman. Wil je een meeslepend boek schrijven, dan is er conflict nodig. De cartoon Ren & Stimpy gaat vaak over kwaadheid. Het… Lees verder →

‘Gevraagd naar de zin van dit alles, moest ik denken aan wat de schrijver Jean Améry ooit heeft gesteld.’ Dit is er eentje van Arnon Grunberg, uit een column van 28 oktober in De Volkskrant. Veel columnisten gebruiken de frase… Lees verder →

Zojuist had de kerel met de snor hem gevraagd of hij Chinees lustte. Dit zou de good cop kunnen zijn. Maar de agent droeg wel een holster onder zijn oksel. De andere was kalend, te dik en droeg een blouse… Lees verder →

‘Dit is het beste boek dat je ooit zal lezen!’ Als je dit op de achterflap van een boek leest, zal je het waarschijnlijk neerleggen, na ergernis over het narcisme van auteur en uitgever. En misschien toch enige nieuwsgierigheid over… Lees verder →

Veel romans beginnen tegenwoordig met een citaat. Helpt het de lezer het boek te begrijpen? Roept het nieuwsgierigheid op? Of wil de schrijver gewoon indruk maken?